جامعه ایرانی در اواخر عهد صفوی و وضعیت ناپایدار و ناامنی که در آن ایام و بعد، با نوساناتی، پیوسته تشدید و وخیم تر می شد، چهره ای شکننده و آفت زده پیدا کرده بود. در این دوران، بر عوامل مخرب داخلی یعنی طایفه گری، استیلای منطق خشونت و ستیز و شیوه زیست مبتنی بر غارت در حوزه قدرت که موجب جنگ و خشونت می گشت، پدیده توسعه طلبی سرمایه داری جهانی یا استعمار نیز افزوده شده بود که از یک طرف با مداخلات مخرب و سلطه جویانه بر شدت ناامنی و ناپایداری اوضاع می افزود و از سوی دیگر، زیرساخت های تولیدی موجود را که بستر کار و فعالیت بودند را ویران می کرد و رفتار مبتنی بر غارت، دروغ و فساد را تقویت می کرد. ادامه...
نوشته شده توسط
مهدی مازنی
85/7/2:: 6:13 عصر
|
() نظر
درباره
صفحه‌های دیگر
پیوندها
لیست یادداشت‌ها
آرشیو یادداشت‌ها
